Hai exactamente 28 anos que entrou a formar parte do persoal da Policía Local de Moaña e desde onte é o novo Xefe da Policía Local tras a xubilación de Lois Alberte Casás. Manuel García Fernández, 'Manolo', agradece ao goberno local esta oportunidade que lle chega aos 57 anos e asúmea con toda a responsabilidade e ilusión do primeiro día. Iso si, coa experiencia de case tres décadas patrullando a localidade que lle viu nacer e na que sempre viviu e co coñecemento que lle achega a licenciatura en Dereito que tamén reza no seu amplo currículo.
MN.- ¿Cómo comeza esta nova etapa á fronte da Policía Local de Moaña?
MF.- Con toda a ilusión. Para min é unha honra ser Xefe da Policía Local de Moaña. Sei que é unha responsabilidade pero creo que estou preparado pola experiencia destes 28 anos. Collo un persoal moi preparado, a metade teñen unha gran traxectoria e a outra metade son novas con boa base que che facilitan moito o traballo. Non só dígoo eu, temos un recoñecemento a nivel externo moi importante, tanto como corpo e como grupo e póñennos como exemplo na Academia.
MN.- ¿Cambiará algo respecto a a etapa de Casás?
MF.- Son dos que penso que cando algo funciona, non hai que cambialo. Terei unha liña continuista con pequenos cambios. Un dos máis importantes é que imos incorporar aos nosos labores o programa de Violencia de Xénero (VioGén). É un proceso lento pero témolo xa moi avanzado a falta de que a xunta local de seguridade do visto e prace ao protocolo.
MN.- ¿Esta incorporación débese a un aumento de casos?
MF.- Non se produciu un incremento pero o certo é que a cifra xa era moi elevada. Incorporámolo porque consideramos que é unha necesidade cara ás vítimas, un problema social que está aí e no que temos que colaborar coa Garda Civil, que teñen unha carga de traballo inmensa. Empezaremos cos casos de menor risco, que se coñecen como de risco non apreciado, para facer un seguimento ás vítimas. Parece mentira pero só deste nivel temos detectadas unha decena de mulleres. É alarmante.
MN.- ¿Cales son os principais problemas Moaña?
MF.- A verdade é que Moaña é unha vila tranquila. Afortunadamente agora só atopámonos delitos leves como roubos, furtos ou grupos itinerantes que cando pasan arrasan en vivendas e locais. Sabemos que é un amolo para quen lle toca pero polo momento, e esperemos que así sexa, non podemos dicir que existan os problemas que lembro atopabámonos na década dos anos 80 e 90 onde a droga fixo moito dano en todos os sentidos.
MN.- ¿E o aparcamento no centro urbano e, en consecuencia, as multas?
MF.- Os problemas de aparcamento existen vaias onde vaias, non podemos sempre pretender aparcar na porta. Aumentou o parque móbil de Moaña, en todas as casas hai como mínimo dous vehículos, e os aparcamentos son os mesmos. Iso xera malas prácticas que temos que denunciar. Ese ruxe ruxe de que queremos recadar non creo que sexa o sentir común, hai máis denuncias porque se cometen máis infraccións. En canto a que denunciamos sen baixarnos do coche, pode ocorrer nalgún momento porque non queremos estorbar co noso vehículo, pero non é o normal. Non é xusto que se valore á Policía Local de Moaña fose e que aquí se nos recoñeza só polas multas. Con todo non se fala do servizo social que prestamos por exemplo, cando acudimos de madrugada a axudar a unha veciña para poder levantar ao seu marido da cama ou cando lle abrimos a porta a unha familia á que se lle quedaron as chaves dentro… Somos un servizo público e se alguén nos chama é porque necesita axuda.
MN.- ¿Para todo isto hai suficiente persoal?
MF.- Estamos na media, agora cos tres que nos virán da acaderia seremos 20. NON é idóneo pero si suficiente para dar o servizo de 24 horas que estamos a dar.
MN.- Achégase San Xoán ou as Festas do Carme, que o ano pasado foron violentas. ¿Saben xa como se van a organizar?.
MF.- O do ano pasado foi algo puntual. Era a primeira festa que se celebraba despois do Covid e a xente tiña moitas ganas de saír e divertirse pero os malos sempre son os menos. A maioría tivo un comportamento exemplar. Por tanto este ano non ten porqué repetirse. Aínda así nós coa Garda Civil temos un trato de colaboración exquisito desde sempre, xogamos ao fútbol, comidas, concentracións moteiras…
MN.- 28 anos son moitos ¿unha anécdota que lembre?
MF.- Son moitas pero adoitas lembrar as peores e a verdade é que pasamos malos intres. O Cóvid foi moi duro psicoloxicamente por ver a persoas vulnerables que non podían saír da súa casa. Foi terrible. Tamén os grandes incendios de 2006. Tamén foi moi duro ver nos 90 como desaparecían mozos novos. Pero ao final tes que quedarche coa satisfacción das persoas ás que axudas diariamente que son moitas.